Od Diana Potter

Czy pamiętasz, kiedy po raz pierwszy zaczęło się twoje emocjonalne jedzenie? Mogę, chociaż minęło już ponad pięć dekad. Miałem 9 lat, chude, aktywne dziecko - i nagle wypiłem całą puszkę spaghetti na lunch, dwa lub więcej deserów na kolację, a przez cały dzień wszystkie napoje gazowane, słodycze, babeczki i chipsy mógł kupić lub znaleźć.

W wieku 13 lat ważyłem 180 funtów; w wieku 15 lat głodziłem się i straciłem 50 funtów; w wieku 18 lat wróciłem do 180 lub więcej. Scena została ustawiona na całe życie przyrostu masy jojo i diety.

Brzmi znajomo? Wtedy też wiesz, jak emocjonalne jedzenie jest poza kontrolą czuje. Wewnątrz, bez względu na to, czy byłem gruby, czy szczupły, zrozpaczony. Cokolwiek było "ze mną nie tak", pomyślałem, nigdy nie odejdę. Jak to możliwe, gdy nie wiedziałem, co to jest? Przez lata próbowałem zrozumieć, dlaczego robię to dla siebie. I przestać to robić. Ale w większości skończyłem, stając się bardziej nieszczęśliwym. I grubsze.

Nieprzerwany

W końcu pewnego dnia zacząłem szukać praktycznych wskazówek dotyczących problemu. Czy były małe kroki, które mogłem podjąć, aby zacząć ujawniać powody mojego emocjonalnego jedzenia? Zacząłem od przeczytania książek o samopomocy, szczególnie tych, w których znalazły się miejsca, w których mogłem napisać swoje osobiste odpowiedzi na zadawane pytania i wyzwania. To było jak "dziennikarstwo", które jest często polecane dzisiaj jako sposób, aby pomóc emocjonalnym zjadaczom zacząć kontrolować. I to naprawdę pomogło.

Patrząc wstecz, jestem zdumiony tym, co napisałem. Wiele było tak wściekłych, tak zranionych, tak zrozpaczonych, tak przerażonych. Ale tak się czułem. A jak się okazało, napisanie tego było ważnym znakiem, że robiłem postępy w zrozumieniu mojego emocjonalnego jedzenia, chociaż nie zdawałem sobie z tego sprawy w tym czasie. byłem powiedzenie rzeczy, które trzymałem w środku przez tyle lat, ponieważ byłem uczucie oni - w końcu.

Od czasu do czasu trafiałem także na doradców i terapeutów w szczególnie bolesnych okresach, kiedy byłem tak przygnębiony, a moje rozpaczliwe pragnienia jedzenia, pijaństwo i przyrost masy ciała wymykałyby się spod kontroli, nie wiedziałem, czy może iść dalej.

Nieprzerwany

Doradcy i terapeuci zazwyczaj mi pomagali, przynajmniej na razie. I jakoś poszedłem dalej. Ale nadal nie wiedziałem, dlaczego nie mogę przestać jeść najeżone i dlaczego ciągle się przytulałem.

Pewnego dnia kilka lat temu, ważąc znacznie ponad 200 funtów, ponownie zacząłem pracować z terapeutą. I tym razem coś kliknęło. Powoli, ale pewnie, a potem z rosnącym podekscytowaniem, zacząłem "rozumieć". I zacząłem podejmować te pierwsze kroki, aby wreszcie uwolnić się od potrzeby emocjonalnego jedzenia.

Oczywiście, były chwile, kiedy czułem strach przed wyjściem poza moje znajome sposoby myślenia o sobie. Czasy, kiedy zajęło mi trochę czasu, aby zaakceptować to, czego dowiedziałem się o tym, co znaczyło jedzenie i tłuszcz w moim życiu.

Ale szedłem dalej. Ku mojemu zaskoczeniu odkryłem, że moje emocjonalne jedzenie i mój tłuszcz były w rzeczywistości wyborami, które sam sobie wybrałem. Tak, chciałbym potrzebne skupić tyle mojego życia na jedzeniu. I zrobiłbym to potrzebne otoczyć się czymś (moim tłuszczem), który by mnie ochronił, bym mógł przejść przez życie z mniejszym ryzykiem - jak widziałem to tak długo - bycia zranionym przez innych.

Nieprzerwany

To, co właśnie powiedziałem, wydawało mi się dziwne, kiedy po raz pierwszy zacząłem to rozumieć. W końcu dlaczego miałby ktokolwiek wybierać przejadać się i stać się grubasem? Ale im więcej dowiadywałem się o tym, co moje emocjonalne jedzenie i bycie grubym robiło, aby pomóc mi przetrwać wzloty i upadki mojego długiego życia, tym więcej sposobów widziałem, aby robić to samemu. W końcu. Powoli odkryłem, że nie potrzebuję jedzenia i tłuszczu tak jak przedtem.

Uzbrojony w to nowe zrozumienie, zacząłem odkrywać niektóre z aktualnych korzyści Otrzymywałem od jedzenia i objadania się. Im więcej pracowałem przez całe moje życie emocjonalnego jedzenia z tego punktu widzenia, tym bardziej zdawałem sobie sprawę, że jedzenie i bycie grubym zajęły miejsce ważnych obszarów życia, obszary, którymi nie mogłem sobie poradzić w inny sposób.

Zrobiłem kilka mniejszych kroków w kierunku mojego celu.

Nieprzerwany

Na przykład doszedłem do wniosku, że pozwalając, by emocjonalne jedzenie łaknęło mojej uwagi i sprawiło, że zajmuję się przestrzenią w moim życiu, że sensowne stosunki z innymi ludźmi, a nawet ze mną, by zajęły. I powoli zacząłem pragnąć tych związków i bogatszego, pełniejszego życia, które reprezentowali, bardziej niż chciałem jeść.

Byłem w drodze.

Teraz, ku zaskoczeniu, dowiedziałem się czegoś, czego nigdy bym nie przewidział:

Okazało się, że przytyłem, żebym mógł "iść dalej", pomimo moich lęków i obaw, chociaż nie był to najlepszy sposób, by sobie z nimi poradzić, niemniej jednak było sposób na poradzenie sobie z nimi, i to - oto niespodzianka - to była dobra rzecz. Z początku może się to wydawać dziwne, ale to prawda: przez wszystkie długie lata mojego życia, Właściwie zajmowałem się sobą z moim emocjonalnym jedzeniem!

Teraz przychodzi ta część, która mnie zadziwia, ta część, która ciągle mnie podnieca każdego dnia: Kiedy zdałem sobie sprawę, że moje emocjonalne jedzenie było sposobem dbania o siebie - oczywiście, nie najlepszym sposobem, ale sposobem, który utrzymywał ja idę pomimo dużego obciążenia niepewności, lęków i obaw - po raz pierwszy mogłem zobaczyć moje życie w pozytywny światło zamiast serii niepowodzeń, aby schudnąć i trzymać go z dala.

Nieprzerwany

To było dobre. I to był początek poczucia lepszego i lepszego.

Z biegiem czasu zacząłem odczuwać współczucie, zamiast niechęci i odrzucenia, dla kobiety, którą byłam podczas wszystkich czasów, kiedy byłam gruba. Zmagałem się tak ciężko z ciągłym brzemieniem tych okropnych zachcianek, robiłem się coraz bardziej otyły. Jednak z ochronnym "wsparciem" mojego samotnego emocjonalnego jedzenia i mojego tłuszczu, dostałem się tam i pracowałem i wychowałem dwie córki, mimo że prawie cały czas się bałam (oczywiście nie zdając sobie z tego sprawy). Czułam miłość do tej kobiety, do mnie, która tak bardzo potrzebowała jedzenia i tłuszczu, ale nigdy nie przestała próbować, odważnie iz nadzieją, aby emocjonalne jedzenie zniknęło z drogi jej życia.

Jako współczucie dla mnie następnie rósł, zacząłem odczuwać współczucie, a nawet miłość do siebie, tak jak byłem teraz. I że kiedy zacząłem odkrywać powody, dla których moje emocjonalne jedzenie tak zdominowało moje życie. Moje podekscytowanie wzrosło, gdy zrozumiałem, że tym razem, jeśli zdecyduję się schudnąć, nie zrobię tego tylko po to, by odzyskać to znowu - i ostatecznie zranię się jeszcze bardziej. Tym razem miałbym siłę i poczucie własnej wartości, których potrzebowałem w moim życiu wewnątrz. Nie potrzebowałbym już tłuszczu na zewnątrz.

Nieprzerwany

A utrata mojej zależności od emocjonalnego jedzenia przyniosła mi znacznie więcej niż zdrowe ciało. Po drodze odkryłem, że zastąpiłem "korzyści", które otrzymałem od jedzenia emocjonalnego i bycia grubym real korzyści, w tym prawdziwe uczucia i wspaniałych przyjaciół, które dodawały życia - naprawdę żyły.

Diana

W jaki sposób jedzenie emocjonalne wpływa na twoje życie?

Aby dowiedzieć się więcej, zadaj sobie pytanie:

• Co moje Emocjonalne Odżywianie pomaga mi robić, co chcę lub potrzebuję zrobić?
• Co mój Emotional Eating pomaga mi uniknąć robienia tego, co powinienem lub chcę zrobić?
• Co mój Emotional Eating pomaga mi uniknąć tego, czego nie chcę robić?
• Co teraz robię, czego nie mogłem zrobić bez mojego emocjonalnego jedzenia?